جنگ دوم بوئر

تو دسامبر سال 1899، آخرین شکست از شکست‌های پشت‌سرهم انگلستان اتفاق افتاد و اون هم انفجار خط‌آهن رودخانه «توگلا» بود. این انفجار در حین جنگ «کولنسو» رخ داد. این مجموعه اتفاقات به «هفتۀ سیاه» معروف شد.

فوریه 1900 شروع تغییر سرنوشت جنگ بود، آخرای این ماه بود که «پیت کران‌یِر» ژنرال نامدار بوئری و 4 هزار سربازش توسط نیروهای انگلیس تو جنگ «پاردبرگ» محاصره شد و شکست خورد. این شکست، روند جنگ رو عوض کرد و پیروزی‌های انگلستان آغاز شد.

«کران‌یِر» هم به‌عنوان اسیر جنگی به جزیرۀ «سنت هلنا» تو اقیانوس اطلس جنوبی فرستاده شد.

تو مارس 1900 و بعد از پیروزی و بازپس‌گیری شهرهای نظامی «لیدی اسمیت» و «کیمبرلی»، «لُرد رابرتس» ارتشبد انگلستانی، نیروهای خودش رو برای حمله به «جمهوری مستقل اورنج» آماده کرد. اون بدون درگیری، بخشی از جمهوری یعنی «بلوم فانتین» رو اشغال کرد.

(این مناطق صعب‌العبور بودن، به همین خاطر، از قطار گاوها برای جا‌به‌جایی ابزار جنگی استفاده می‌کردن)

بعدز از 217 روز، تو می 1900 خبر بازپس‌گیری شهر مافِکینگ (شهری که مستعمرۀ انگلستان بود) شور و اشتیاق زیادی رو به مردم انگلستان داد.

تو دسامبر 1900، بوئری‌ها تغییر تاکتیک دادن و جنگ رو به‌صورت پارتیزانی ادامه دادن (یعنی به یه جایی حمله می‌کردن ولی نمی‌موندن و عقب‌نشینی می‌کردن). در جواب این کار، انگلستانی‌ها هم با جنگ‌افزارها وارد زمین‌های کشاورزی اون‌ها می‌شدن و نابودشون می‌کردن تا گروه‌های پارتیزانی از گرسنگی بمیرن.

تا ژانویۀ 1902، انگلستانی‌ها تعداد زیادی از زن‌ها و بچه‌های بوئری رو اسیر کردن و وارد اردوگاه‌های کار اجباری کردن تا هم از اون‌ها استفاده کنن هم اون‌ها نتونن به پارتیزان‌ها غذا برسونن. بیشتر از 26 هزار نفر تو این اردوگاه‌ها به‌دلیل بیماری و قحطی، از بین رفتن.

تو می 1902، در حالی که هر دو گروه از جنگ خسته شده بودن، تصمیم گرفتن که با هم صلح کنن. به همین شکل بود که پیمان ورینیگینگ بسته شد. بر اساس این پیمان، انگلستان، جمهوری بوئر رو به بوئری‌ها پس داد.

همچنین وعدۀ استقلال نهایی اون بخش رو هم بهشون داد، ولی در عوض بوئری‌ها هم نباید برای استقلال کامل تلاش می‌کردن.

این، پایان جنگ دوم بوئر بود، و در نهایت و تو سال 1910، «لویی بوتا» اولین نخست‌وزیر آفریقای جنوبی شد.